Love will never fail

Jambo!!
Hier weer een verslag vanuit het mooie Tanzania.

Wat hebben we een geweldige dag weg gehad, iedereen heeft van deze dag genoten. Voor we om 9 uur vertrokken met een bus vol met kinderen, zusters en werkers moest het eten voor die dag klaar gemaakt worden, hierdoor stonden we om half 5 ’s morgens al de tomaten en komkommers te schillen. En een half uur later werd de kip op het vuur gezet. Deze kippen hebben we zo’n beetje zelf uitgezocht tussen alle kippen die ze op het centrum hebben en ja ook werden we gevraagd om te kijken terwijl ze geslacht werden. We zijn allebei mee gegaan maar ik (vera) heb bijna de hele tijd met mijn handen voor mijn ogen gestaan toen de kip z’n nek werd doorgesneden (op een Afrikaans tempo, pole pole) en werd geplukt. Shirley was een stuk stoerder want die heeft het allemaal zien gebeuren.

Om 8 uur zaten alle kinderen al klaar om te vertrekken. In hun pakjes die ze altijd aan hebben als het een bijzondere dag is. Ze hadden er allemaal erg zin in maar vonden het toch ook wel weer een beetje spannend om met de bus te gaan. Ook wij vonden het spannend of alles goed zou verlopen en of het een leuke dag zou worden omdat we het vorige keer ook al hadden gedaan en we bang zouden zijn dat het deze keer tegen zou vallen.

Toen eindelijk iedereen en alles in de bus zat waren we Juve (de driver) kwijt, hij had ons beloofd om mee te gaan, maar zuster Ritha zei doodleuk nee hoor Juve gaat niet mee. Dit vonden we erg jammer omdat we het hem zo gunden een dagje weg te gaan en even alleen maar te genieten. Toen we ongeveer 10 minuutjes aan het rijden waren stopten we en sprong Juve toch ineens in de bus! Wij blij, Juve blij helemaal top! Weer een half uur verder stopten we weer ineens, waarom wisten we niet. Tot er ineens kinderen via het ruim uit de bus gezet werden omdat ze moesten plassen, ineens moesten alle grotere kinderen plassen al vonden ze het volgens ons leuker om door het raam getild te worden, haha.

Na ongeveer drie kwartier over de Afrikaanse hobbeldebobbel zandwegen te hebben gereden waren we weer op de ‘snelweg’ die rijdt toch een heel stuk beter, vooral in een bus die eigenlijk niet voor de hobbelwegen bedoeld is. Zuster Ritha vertelde ondertussen dat we nog een werker van het centrum op zouden halen, we waren benieuwd wie het was want we misten eigenlijk niemand meer. Tot we ineens (weer) stopten en Ephifani (de driver van de vorige keer, hij werkt niet meer op het centrum) de bus in kwam. We waren erg blij hem te zien en hij was ook blij ons te zien en dat hij mee kon op het dagje uit!

Rond 11 uur kwamen we aan op de plek waar we die dag zouden picknicken. We keken onze ogen hier uit, wat was het hier mooi! Overal waar we keken was het groen, groen en nog eens groen. Zoveel groen hebben we hier nog nooit gezien. We hebben eerst de kinderen wat te drinken gegeven met een koekje en zijn toen met de trap naar beneden gelopen naar de waterval (ongeveer 5 minuutjes lopen). WAUW! Ook dit was een prachtig zicht! Juve en een dokter, die af en toe op het centrum is, waren daar al. Juve liep toen al met een grote lach op zijn gezicht en die is er die dag ook niet meer af geweest. Nadat we terug waren hebben we met de kinderen gedanst, met ballonnen gespeeld en nog meer gedanst. Hierna wilden we nog wel een keer naar de waterval gaan kijken, onderweg kwam we Juve tegen (hij is denk wel 10 keer op een neer gelopen) hij zei dat hij 2 kinderen ging halen en dat we hier op hem moesten wachten. Dus wij wachten, 5 minuten later kwam hij terug met zo’n 10 kinderen, haha. De kinderen vonden het geweldig bij de waterval en trokken al snel de aandacht van andere mzungu’s die de waterval bezochten. Grappig om te zien dat ze totaal geen angst hebben naar blanke mensen, ze zijn er zo aan gewend. Ze weten dat ze bij de mzungu’s kunnen zijn voor aandacht, liefde en knuffels.
Om ongeveer half 5 zijn we na het vele dansen en van elkaar genieten de bus ingestapt om weer richting het CNCC te rijden. Iedereen was erg moe en er werd weer veel geslapen in de bus haha.
Toen we op het centrum kwamen zeiden de zusters ons lekker te gaan douchen en slapen maar wij wilden nog even bij de kinderen zijn. Na ongeveer een kwartier hebben we toch maar ingestemd en zijn we na een boterham te hebben gegeten om 7uur gaan slapen. De volgende ochtend lekker pas om half 8 wakker geworden, zonder wekker.

Zondag kwamen er visitors, ongeveer 50 kinderen van 6-15 jaar van een school, die een hoop cadeautjes zoals brood en zeep meebrachten. Onze kinderen waren bang voor de visitors en klampten zich aan ons vast. Gelukkig duurde het bezoek niet heel lang.
Omdat we zo moe waren van de dag uit hebben we niet veel bijzonders gedaan vandaag.

Maandag en dinsdag hebben we vooral nog heel erg veel genoten van onze kinderen. Veel gespeeld, geknuffeld, gedanst en gevoetbald. Afgelopen woensdag dachten we allebei nog oooh we hebben nog een week hier, super lang! En toch was daar ineens het afscheid al. Het afscheid is ons allebei ontzettend zwaar gevallen. We hebben nu een nog sterkere band met iedereen opgebouwd en zijn veel om de mensen gaan geven. Het afscheid bij de kleintjes was het moeilijkste en daar hebben we het alles behalve droog gehouden. Vooral toen Evansi met zijn hand over Shirley haar haar ging wrijven en toen we tegen de kinderen byeee! zeiden en Ima heel erg ging huilen.. Wat zijn we van deze kinderen gaan houden!!! Niet alleen de kinderen betekenen veel voor ons ook heeft Juve sinds dit jaar een speciaal plekje in ons hart gekregen. In ons vorige verslag hebben we verteld dat we dit jaar veel meer van zijn leven hebben gezien. Ondanks zijn altijd super vrolijke verschijning schuilt er een hoop ellende achter zijn glimlach. Van de week hebben we besloten hem te willen helpen door hem een tas met eten te geven, cadeautjes voor zijn kinderen en geld zodat hij iemand in kan huren om zijn huis verder af te bouwen.

Hij was de laatste dagen ineens niet meer op het centrum omdat hij in Moshi moest zijn. Gelukkig heeft iedereen ons geholpen en hebben we nog gezellig met hem bij het hotel in Moshi kunnen lunchen. Het gesprek liep vooral via google translate maar dat mocht de pret niet drukken. Na de lunch hebben we de tas met cadeautjes en eten voor hem, zijn vrouw en kinderen gegeven en het geldbedrag om zijn huis weer wat verder af te bouwen. Hij werd er wat ongemakkelijk van maar straalde van oor tot oor. Ook bij het afscheid hield hij niet op met knuffels en handen geven en heeft hij via zijn broer (die hij gebeld heeft) laten weten dat we ook voor hem speciaal zijn en dat hij ons als zijn helden ziet. Wat waren we blij dat we hem nog even hebben kunnen zien!!

Nu zitten we lekker in het vertrouwde Leopard hotel. Even genieten van het internet en de rust. Suma en Silvano zouden eventueel langs komen maar dit is niet meer gelukt. Stiekem vinden we dit allebei niet zo erg. We moeten de afgelopen twee weken even laten bezinken. Wat zijn we trots en dankbaar dat we deze reis weer konden maken!!! Hoe het mogelijk is weten we niet maar we zijn nóg meer van Tanzania gaan houden!

De komende dagen gaan we op safari in het Tarangire NP en daarna verblijven we nog wat dagen in Kiboko lodge. Dit is een lodge die gerund wordt door (ex)-straatkinderen. We hebben er ontzettend veel zin in en zullen jullie weer op de hoogte houden!

Baadaaye! xxx